Belki yüz kere değişti bu köşe. Masa bazen cama döndü, bazen odaya… Kalemler bir orada durdu, bir burada… Işık bir sağdan vursun istedim, sonra vazgeçtim tepeden gelsin dedim.
Sığamadım, azalttım. Azalınca ferahladım.
Yaptım yaptım, yeniden arttım. Artanları oturdum izledim.
Bir boyadım bir diktim.
Taş, kağıt, tuval, tablet… Hepsi içimden geçti, ben hepsinden geçtim.
Çıkanı bazen çok sevdim, bazen güldüm geçtim.
Bazen saatlerce kalkmadım, bazen günlerce uğramadım.
Bu evde en sevdiğim köşe oldu.
Şifalı, ilhamlı, müzikli, huzurlu, sıkıntılı, mahsun, üzgün…
Ölçsen belki 2 adım… Ama kendine kaç adım yaklaştırıyor insanı saymam imkansız.
Seval
Haziran 2015
Halkalı, İstanbul
